Den Haag Sculptuur 2010
Catalogue
08 juni 2010
Situering artiest Kim De Ruysscher en zijn oeuvre
De Belgische beeldend kunstenaar Kim De Ruysscher vertrok na zijn afstuderen in 1996 aan de Hogeschool Voor Wetenschap en Kunst te Gent naar Carrara (Italië) om zich daar te specialiseren.Door het genieten en analyseren van grootse meesterwerken ging hij als het ware op zoek naar zijn culturele roots. Namen als Giuseppe Sanmartino, Jacopo della Quercia, Michelangelo di Lodovico Buonarroti, Donatello di Niccolò di Betto Bardi, Giuseppe Sanmartino, Jacopo da Pontormo of Gian Lorenzo Bernini werden dan ook grote voorbeelden in zijn leven en werk. Al snel begon Kim in te zien waarom er doorheen de geschiedenis reeds samenwerkingsverbanden tussen België en Italië waren.Zo merkte De Ruysscher eveneens op hoe er werd omgegaan met schoonheid en voeding binnen het dagelijkse leven in Italië en hoe anders deze invulling in Vlaanderen wordt gegeven. Hij kon eveneens deze situaties plaatsen binnen zijn onderzoek in het bestuderen van kunstwerken en kon hierdoor eveneens de iconografische context binnen kunstwerken in Italië meer vatten.
Hij analyseerde oorspronkelijke geschriften van Michelangelo, sprak verschillende geologen om te weten te komen waar hij zich zou vestigen. Zo kwam hij terecht bij de familie Lazzareschi wiens groeves op dezelfde locatie liggen als de voormalige vindplaatsen van marmer voor o.a Michelangelo en Sanmartino. Lazzareschi werd voor een lange periode Kim zijn Mecenas.
Door midden in het hart van een ontginningsgebied van marmer te werken en te wonen, besefte Kim dat de kwaliteit van een beeldhouwwerk in marmer al snel verbonden was met vakkennis en techniek. Weken ging hij als vrijwilliger in groeves mee ontginnen en leerde zo de fundamentele eigenschappen van geologie. Hij kreeg pas echt passie en waardering voor het vakmanschap tijdens zijn studie in ambachtelijke ateliers, Academia di Belle Arte en Scuola del Marmo te Carrara.
Parallel verdiepte De Ruysscher zich nog meer in de hedendaagse kunst. Al snel begon hij mee te denken in de toen huidige trends vanuit een ‘Wordingsproces’ mentaliteit. Tijdens de jaren 90 maakte een grote expo "This Is The Show And The Show Is Many Things" in het Museum voor Hedendaagse Kunst te Gent voor hem grote indruk. De houding van werken van Suchan Kinoshita, Mark Manders, Jason Rhoades, Honoré d Ó of Fabrice Hybert gaven Kim De Ruysscher weer een nieuwe wind aan inspiratie. In zijn Site Specific Works die hij vanaf de jaren 2000 begon te maken wist Kim duidelijk het belang van het realisatieproces te accentueren. Zo heeft hij in Turkije een werk gerealiseerd met als titel "Valuated buildings’ waarbij het werk bestond uit enkel proces. De eindfase van het werk lag dan eveneens in de opening waar twee grote bulldozers synchroon het werk afbraken om zo to een leegte of en herinnering te komen. We kunnen hier eveneens van een performance spreken.
Het doelgericht ‘Social Engagement’ werken ging hij later in extreme omstandigheden opzoeken. Zo realiseerde hij in Finland een werk voor de Saami- mensen. Jarenlang werd dit volk onderdrukt en nu leven zij elk geïsoleerd in hun eigen wereld. Met zijn werk aldaar, genaamd ‘Warmth’ (2003) hebben zij door samenwerking en de opening van het werk, elkaar leren kennen. Later realiseerde Kim De Ruysscher eveneens werk in samenwerking met jongeren en vrijwilligers. In zijn werken richt hij zich meerdere malen op sociologische problemen. Hij tracht op een subtiele wijze oplossingen te geven vanuit de kracht van de beeldende kunsten. De educatieve functie van kunst ziet Kim dan ook als een wezenlijk onderdeel van zijn oeuvre. Eveneens tracht hij mensen erop te wijzen hoe banale voorwerpen toch ontzettend veelzeggend kunnen zijn en een eigen verhaal hebben. Hij kiest de voorwerpen zodanig uit dat ze corresponderen met inhoudelijke aspecten die hij als noodzaak ziet om aan de gemeenschap duidelijk te maken.
Enkele thema’s die hij behandelde zijn onder anderen: rust, gezelligheid, huisvesting, familie en vriendschap. De vertaling van deze thema’s transformeert hij meerdere malen in marmer of natuursteen. Hierbij geeft hij natuurlijke grondstoffen een cultureel historische status met een zelfs symbolische geladenheid die ons onbewust naar oudere beeldhouwkunst of tradities laat weg mijmeren. Kim De Ruysscher bedenkt en maakt al zijn werken in natuursteen zelf. De maker bezit hierdoor een enorme vrijheid binnen het productieproces en het gedachtegoed dat hij vanuit de hedendaagse kunst van de jaren ’90 en 2000 mede voedt. Bovendien streeft hij er naar om het beeld een maximale kwaliteit te geven zodat het de toeschouwer kan prikkelen, lezen, begrijpen, bewonderen of kan laten genieten.
Inhoud per werk
Vriendschap:
Wanneer Kim nog in Italië woonde had hij geen televisie en woonde hij afgezonderd op een afgelegen plaats te midden in de marmergroeves en de natuur. Toch ontbrak vriendschap niet en werd hij beurtelings uitgenodigd om mee te doen aan een "cena": het Italiaanse woord voor uitgebreid avondeten. Zo organiseerde hij eveneens overvloedig veel avondfeesten bij hem thuis. ’s Ochtends wanneer iedereen weg was en er een slordige tafel achter bleef vond hij het altijd zonde om de mooie herinneringen van de avond ervoor op te ruimen. Hij transformeerde deze herinneringen in een beeld waar de anekdotiek van kleine objecten of herinneringen in de plooien van het tafellaken verwerkt werden.
Twee hoofdkussens:
Het werk gaat over twee personen die niet bij elkaar passen. Twee verschillende individuen die telkens op zoek zijn om samen te slapen maar door omstandigheden de perfecte harmonie niet kunnen vatten. In zijn tekeningen werkt hij voornamelijk naar de architectuur van het bed waarin de rand van het bed telkens een storende factor is. Het is als het ware een grens die wordt af getast in een fysische en metafysische vorm. De slaap of de rust wordt tevens een onmogelijkheid in de belevingswereld van realiteit en de wilsvorm. Elk kussen heeft een verschillend marmer soort, Callacata en Statuario. De plooien zijn eveneens per individu uitgewerkt en kan men in het licht van filosofische ideeën in het kader van het ‘spoor’ volgens Heideggeriaanse gedachten terug vinden. Hierbij is de al dan niet woelige fysische belevingswereld per individu als een afdruk of een foto leesbaar.
Inside:
Het eerste werk dat Kim De Ruysscher in Den Haag realiseerde was Inside. Het werk ontstond in een reusachtige grote, lege en donkere loods. Het verschil tussen Kim’s beleving in zijn warme en lichte atelier in een marmer groeve in Carrara en dat van Den Haag was enorm. De donkere gesloten loods van zijn nieuwe atelier waar hij meer dan zes maanden aan het werk Inside werkte, de impact van het stadsleven, de Nederlandse sociale omgeving gaven een krachtige inspiratiebron voor dit werk. Aangezien Kim De Ruysscher van mening is dat kunst een onderwijzende functie heeft, transformeert hij emoties of indrukken die uitgaan van zijn huidige omgeving in zijn werk naar een plastische taal. Het werk Inside verwoordt dit. Het werk verschuilt en rukt zich woelend in de zoektocht naar het creëren van een basis in een zo andere omgeving dan Kim gewoon was.
Nonchalance:
Tijdens een sympathiek klein live concertje stond Kim plots verbaasd toen hij een persoon zag die als het ware in tweeën was gesplitst. Een deel was haar lichaamstaal en een ander deel was een soort van lieve wegmijmering naar een totaal andere inhoud dan dat er op dat ogenblik akoestisch gaande was. De Ruysscher erkende deze vorm van ‘zijn’ en ‘niet-zijn’ in tevens andere situaties bij mensen en dacht rond deze gedachte een beeld te maken. Hij nodigde de vrouw in kwestie uit om een gesprek en het resultaat is dat hij meer dan acht maanden haar als model geëngageerd had voor de realisatie van het werk. Ruim twee maanden werkte hij aan de voorstudies. In de voorstudies werkte hij met video, fotografie en tekeningen om een zo goed mogelijke reconstructie van dat ene kleine momentje tijdens dat concert te hervatten. Doordat deze jonge dame altijd poseerde in de warme zon droeg zij steeds een zonnebril. Pas in de laatste maanden, bij de eindrealisatie van het marmeren beeld, besefte hij dat die zonnebril eveneens een belangrijk inhoudelijk aspect had en dat hij die zeker niet mocht weg laten.
Slapende man:
In 2007 besliste Kim om een beeld te maken die betrekking had op rust en genot. Hij inspireerde zich op zijn vader die telkens als hij thuis kwam na zijn werk erg moe was en eventjes in de zetel een dutje deed. Zijn vader had nog net tijd om zijn schoenen uit te doen maar meer moeite naar comfort hoefde er zeker niet aan hem besteed te worden. Kim portretteerde zijn vader niet als een persoonlijk familie portret maar als een slapende man, waarin meerdere mensen zich in kunnen herkennen.
Hierbij komt nog eens dat dit werk over veel meer handelt dan enkel een momentaan gebeuren. Het gaat over de zin of de dank van de rust, of het kunnen permitteren of relativeren van een voorgaande geschiedenis waar ieder mens recht op heeft.
Met veel energie en moed voltooide Kim, na drie jaar werk, in april 2010, deze sculptuur.
Situering werk Kim De Ruysscher Den Haag Sculptuur 2010
Rust is een herinnering of het genieten van een herinnering die vertekend wordt in het wegmijmeren van; Het verbeelden van; Het zoeken naar; Of het ontdekken van. De gedachte van voorgaande beelden worden in het spoor uitgedrukt. Het spoor of de weg die er nodig was om tot hetgeen te komen, tot het punt waar men is, wordt vastgelegd bijna zoals Eadweard Muybridge bewegende beelden in de fotografie vastlegde.Wat Kim fascineert is het synthetiseren van een moment dat niet gebonden is aan een specifieke plaats, anekdote, of tijd. Zo staat zijn werk ook haaks tegenover de pop-art waar realisme of banaliteit zegeviert en hier juist banaliteit of realisme ‘diener’ zijn om de verbeelding kracht bij te zetten. Als men door de wandelgang van zijn beelden heen slingert op de Lange Voorhout, ontdekt men het contrast tussen de lichte glazen paviljoentjes en de soms tonnen zware sculpturen. Aangezien natuursteen duizenden jaren oud is, heeft het materiaal ook rust en geschiedenis in zich en verhaalt het voor Kim anti beweging. Zoals vele beeldhouwers in de kunstgeschiedenis beweging probeerde te suggereren, probeert Kim De Ruysscher juist het tegenovergestelde te doen door de suggestie van rust.